Henri Bergson

Een van de centrale noties in de filosofie van Bergson is zijn conceptie van tijd, die hij aanduidt met ''la durée'', oftewel de duur. In zijn eerste werk, ''Essai sur les données immédiates de la conscience'', introduceert hij dit begrip, waar hij het gebruikt als verdediging van de vrije wil. Het concept van ''la durée'' wordt in zijn tweede werk ''Matière et mémoire'' gekoppeld aan herinneringen (''souvenir-images'') die hij als representaties ziet van de geest (of het onstoffelijke).
De invloed van Bergson is meervoudig. Op de eerste plaats is hij invloedrijk gebleken in zijn eigen tijd, niet alleen op het gebied van de filosofie, maar ook op dat van de psychologie, van met name William James. Ten tweede heeft de filosofie van Bergson met zijn ideeën over de subjectieve ervaring van tijd veel navolging gehad in de 20e-eeuwse literatuur, bijvoorbeeld in het werk van Marcel Proust, Thomas Mann en T.S. Eliot. Tot slot heeft Bergson, na een periode van relatieve vergetelheid, via Gilles Deleuze, die in 1966 ''Le bergsonisme'' publiceerde, een aanzet gegeven voor enkele belangrijke inzichten voor het poststructuralisme (in het bijzonder door zijn concept van ''multiplicité'').
Hij geldt tevens met Friedrich Nietzsche en Wilhelm Dilthey als een van de belangrijkste vertegenwoordigers van het vitalisme in de filosofie, dat een belangrijke rol speelde in de geschiedenis van de levensfilosofie. Door Wikipedia aangeleverd
-
1
-
2
-
3
-
4
-
5