Friedrich von Schelling

thumb|250px|F.W.J. Schelling in 1848 Friedrich Wilhelm Joseph Schelling (Leonberg, 27 januari 1775 - Bad Ragaz 20 augustus 1854), later von Schelling was een Duitse romantische filosoof. Hij was professor in de filosofie in onder andere Jena, München en Berlijn. Schelling kan beschouwd worden als een vertegenwoordiger van het Duitse idealisme. Schelling bedacht onder meer de identiteitsfilosofie, volgens welke subject en object, denken en zijn, geest en materie slechts in schijn verschillende, maar in wezen identieke verschijningsvormen zijn van één enkele werkelijkheid.

In de geschiedenis van de filosofie wordt hij beschouwd als het middelpunt in de ontwikkeling van het Duitse idealisme, waar hij gesitueerd wordt tussen Fichte, zijn leermeester voor 1800, en Hegel, met wie hij een kamer deelde op de universiteit. De interpretatie van Schellings filosofie is vaak moeilijk door zijn veranderende karakter. Sommige onderzoekers bestempelen hem als een proteïsch denker die, hoewel zeer briljant, van het ene onderwerp naar het andere sprong, omdat hij niet synthetisch genoeg kon denken om tot een gesloten filosofisch systeem te komen. Anderen weerleggen dit bezwaar van versplinterdheid bij Schelling en leggen er eerder de nadruk op dat zijn filosofie altijd gericht was op enkele algemene thema’s, in het bijzonder menselijke vrijheid, het absolute en de relatie tussen natuur en geest. Schellings denken is nooit echt populair geweest in de Angelsaksische wereld. Dit sproot niet alleen voort uit de invloed van Hegel, wiens belangrijkste werken Schelling afschilderen als een voetnoot in de ontwikkeling van het idealisme, maar ook door zijn ''Naturphilosophie'', die door wetenschappers werd afgedaan als ‘dwaze’ vergelijkingen en een gebrek aan empirische oriëntatie. Sinds de jaren zeventig is er enige herleving van de belangstelling. Door Wikipedia aangeleverd